Ik herinner me een opdracht die ik kreeg op de kunstacademie: Er gebeurt iets in het landschap.

Volgens mij maakte ik een etsje van twee benen die uit het hoge gras staken, erg flauw.

In de landschappen van Richard Cartwright (1951) gebeurt ook altijd iets.

Hoewel het op het eerste gezicht lege, tot de essentie teruggebrachte (droom-)landschappen zijn,

zie je al gauw dat er ergens kleine mensfiguren of andere objecten opduiken. 

Anecdotisch ja, maar ik vind de schilderijen beslist niet flauw, zelfs bijzonder aantrekkelijk.

De Britse Kathleen Hale (1898-2000), schepper van Orlando, the marmalade cat, is maar liefst 101 jaar oud geworden.

Ze maakte 16 boeken over de rode kat, de eerste in 1938!

Ik vind haar techniek weergaloos, zacht en toch kraakhelder.

Wat me daarnaast vooral opvalt zijn de heldere en rijke kleuren, vooral als je nagaat dat alles in 4 kleuren is gedrukt.

En het is mooi hoe Orlando ondanks kledingstukken en activiteiten een echte kat blijft.

Giacomo Manzù (1908-1991) was een Italiaanse beeldhouwer. Het eerste dat ik van hem zag, was een van zijn 'kardinaal' beelden, waarvan hij er meerdere maakte. De kardinalen zijn teruggebracht tot eenvoudige vormen, bijna komisch.

Het beeld David laat prachtig het moment zien dat David een steen uitkiest om Goliath naar het hoofd te slingeren. Hij lijkt de worp al in te schatten.

Van Manzù is werk te zien in de Laurenskerk, Rotterdam, en in park Middelheim bij Antwerpen.

Ruskin Spear (1911-1990) was een Britse schilder.

Doordat hij polio had opgelopen in zijn jeugd, zat hij in een rolstoel. Mede hierdoor schilderde hij onderwerpen die dicht om hem heen lagen:

portretten van zijn gezin, en buurtbewoners, bijvoorbeeld in de pub.

Ik houd van zijn wat anekdotische onderwerpkeuzes als de gedekte tafel of de pub, en van de onwennige geposeerdheid van de portretten.

Magí Puig (1966) is een Spaanse, of beter Catalaanse schilder. Zijn werk is realistisch, maar vervreemdend door het weglaten, of soms egaal inkleuren van de achtergrond, waardoor mensen en dingen vreemde vrijstaande vormen worden.

Puig schildert ook landschappen en stadsgezichten, maar ik laat hier even vooral een aantal van zijn strand scenes zien.

Mooi hoe iets dat ook een vakantiekiekje zou kunnen lijken, plotseling daarbovenuit wordt getild.

Misschien ben ik een beetje door de kunstenaars heen, waar ik ook maar een klein beetje iets van af weet, maar vandaag vraag ik aandacht voor de mij totaal onbekende Japanse Manga tekenaar Taiyo Matsumoto (1967).

Het begrip Manga associeer ik, waarschijnlijk ten onrechte, met die Japanse poppetjes met te grote natte ogen en altijd open monden, maar deze tekeningen vind ik erg goed, ze doen me denken aan eerder werk een van mijn favoriete illustrators Thé Tjong Khing.

De club van lelijke kinderen is een prachtige film geworden.

Koos schreef het boek dat aan de grondslag ligt van de film al zo'n 30 jaar geleden, maar het onderwerp (uitsluiting) is actueler dan ooit, en de jongens van Umami filmproducties hebben het helemaal naar het nu getrokken, met humor en spanning en vooral geweldige acteurs.

Het heeft me toch weer overvallen: plotseling is het de tijd van het jaar dat we de wereld vooral bekijken door het raam.

Om alvast daarvoor in de stemming te komen deze week de schilderijen van de Nederlandse schilder Jan van der Kooi (1957).

Naast landschappen, stillevens en portretten schildert van der Kooi opvallend vaak ramen, en het licht dat daardoor binnen valt.