Misschien ben ik een beetje door de kunstenaars heen, waar ik ook maar een klein beetje iets van af weet, maar vandaag vraag ik aandacht voor de mij totaal onbekende Japanse Manga tekenaar Taiyo Matsumoto (1967).

Het begrip Manga associeer ik, waarschijnlijk ten onrechte, met die Japanse poppetjes met te grote natte ogen en altijd open monden, maar deze tekeningen vind ik erg goed, ze doen me denken aan eerder werk een van mijn favoriete illustrators Thé Tjong Khing.

De club van lelijke kinderen is een prachtige film geworden.

Koos schreef het boek dat aan de grondslag ligt van de film al zo'n 30 jaar geleden, maar het onderwerp (uitsluiting) is actueler dan ooit, en de jongens van Umami filmproducties hebben het helemaal naar het nu getrokken, met humor en spanning en vooral geweldige acteurs.

Het heeft me toch weer overvallen: plotseling is het de tijd van het jaar dat we de wereld vooral bekijken door het raam.

Om alvast daarvoor in de stemming te komen deze week de schilderijen van de Nederlandse schilder Jan van der Kooi (1957).

Naast landschappen, stillevens en portretten schildert van der Kooi opvallend vaak ramen, en het licht dat daardoor binnen valt.

Vanmiddag gaat de film 'De club van lelijke kinderen' in première in Amsterdam, en wij zijn er natuurlijk bij!

De film is een vrije (en fraaie) bewerking van het boek van Koos Meinderts, een van de allereerste boeken die ik illustreerde, in de late jaren tachtig.

Het is een hele goeie film geworden, gaat dat zien!

Als ik een prent druk, vind ik het een sport om zo weinig mogelijk kleuren te gebruiken en daarmee zoveel mogelijk kleur te suggereren.

Overigens mislukt dat bijna altijd, en komen er altijd meer kleuren bij dan ik had gepland.

Maar als ik naar de kleuren-houtsnedes van Gustave Baumann kijk, denk ik ook; waarom zou je?

More is definitely more!

Wat een prachtig werk maakte de in Duitsland geboren Amerikaanse Baumann (1881-1971)

Daarbij keek hij niet op een kleurgang meer of minder.

Het is af als het goed is. En zo is het.

Tijdens mijn verblijf op Schiermonnikoog heb ik maar een paar landschapsschetsjes gemaakt, maar mijn interesse lag toch meer bij kleiner en dichterbij.

Er schuilt een soort meditatief plezier in iets heel goed bekijken en dan zo goed mogelijk natekenen.

Overigens zijn deze tekeningen allemaal op wit papier.

Kleurverschillen komen door het zelf (niet al te best) fotograferen. 

Misschien komt het door de vormen van de bomen die hij schildert, maar bij het werk van de Britse schilder en architect Victor Pasmore (1908-1998) moet ik sterk aan Piet Mondriaan denken.

Ook en vooral omdat Pasmore net als Mondriaan steeds abstracter ging werken.

En net als bij Mondriaan vind ik het werk van vlak voor de totale abstractie het mooist.

Het is ijl en bijna kleurloos, heel subtiel.

Behalve het werk dat ik heb meegenomen, illustraties voor een liedjesbundel en schetsen voor een ander boek, vind ik het fijn af en toe 'naar de natuur' te tekenen.

Alle struiken zitten vol bessen en bottels, en de spitsmuis is waarschijnlijk door een buurkat op het pad naar ons huis gedeponeerd. Bedankt.

Ik zit op Schiermonnikoog voor een werkvakantie. We hebben een huis gehuurd dat het voormalig atelier is van de kunstenaar Martin van Waning (1889-1972).

Deze van oorsprong Haagse schilder-beeldhouwer verhuisde in 1937 naar Schiermonnikoog.

Veel van zijn fraaie landschappen zijn hier geschilderd. Van Waning is duidelijk beïnvloed door de Haagse school.

In het dorp staat een (iets minder geslaagd) door hem gemaakt bronzen beeld van een monnik.