Edward Ardizzone (1900-1979) was een Brits kunstenaar, geboren in Vietnam van een Franse vader en Engelse moeder. In 1905 werden hij en nog twee kinderen door zijn moeder naar Engeland meegenomen, waar hij voornamelijk door zijn oma werd grootgebracht.

Zijn moeder ging terug naar zijn vader in Vietnam.

Ardizzone schilderde, maakte grafiek, werkte in de tweede wereldoorlog als 'war artist', en schreef en illustreerde veel kinderboeken.

En wat voor illustraties!

Het is misschien half nostalgie, maar deze tekeningen hebben een soort warme wolligheid die me meteen een verhaal intrekt. 

De tekening midden onderaan is overigens een zelfportret van Ardizzone.

Het Janskerkhof is mijn favoriete plein in Utrecht, niet alleen vanwege de plantenmarkt op zaterdag, maar ook door de bijna te hoge boomdichtheid, in deze tijd van het jaar ook nog eens prachtig geel.

Ik maakte al eerder prenten van deze plek, en kwam ook nu weer in de verleiding.

Ik werk in sjabloondruk, een snelle drukmethode, waarbij je de voorstelling in 'puzzelstukken' uitsnijdt uit stevig glad papier.

De delen inkt je vervolgens in, en druk je af met behulp van een etspers.

De Brit John Ruskin (1819-1900) was een ware alleskunner: niet alleen was hij kunstcriticus, hij was ook schrijver, dichter en aquarellist. Om dat laatste gaat het mij.

Hij schilderde ook landschappen en portretten, maar ik houd vooral van de natuurstudies zoals hierboven.

Ruskin was een meester in het bestuderen en in aquarel vastleggen van planten en dieren.

Ik weet hoe heerlijk het is om iets zo nauwgezet te bekijken en vast te leggen, dat kan bijna meditatief zijn. Om het zo goed te kunnen als Ruskin, moet heerlijk zijn!

Ik heb al eens eerder geschreven over het werk van de Britse schilder Kurt Jackson (1961). Toen ging het om zijn stillevens van kleine bosjes wilde bloemen, geplukt op een specifieke plek.

Vandaag wil ik het hebben over zijn landschappen. Jackson is behalve schilder ook zeker milieu-activist, en ik vraag me af of ik dat nu zie aan zijn schilderijen, of weet ik het gewoon?

In elk geval heeft hij prachtige projecten gedaan, zoals het al schilderend volgen van de rivier de Dart.

Vaak schrijft hij natuurobservatie-teksten in zijn doeken, die meteen ook de titel van het werk zijn. Ik ben er nog niet uit of ik die teksten, in kriebelig handschrift, nou mooi vind, of een beetje een gimmick. 

Op de site van de Kinderboekenambassade (ja, die bestaat echt! Inpandig bij het Literatuurmuseum in Den Haag) staan korte filmpjes waarin mensen hun lievelingsboek aanprijzen.

Onderstaand de link naar het filmpje waarin ik De Leentjeburen, het lievelingsboek uit mijn jeugd aanprijs.

(Lievelingsboek naast de W.G. van der Hulst-boeken die jaarlijks met kerst werden aangevuld, en naast de Het kleine huis-serie van Laura Ingalls-Wilder, natuurlijk!)

https://kinderboekenambassadeur.nl/filmpjes/annette-fienieg-over-de-leentjeburen/

Afgelopen weekend was ik met Koos mee naar de Kinder- und Jugendbuch Messe in Saarbrücken.

Als logo voor de Messe was een illustratie van de Poolse illustrator Józef Wilkon (1930) genomen. Het thema was vriendschap, het logo de tekening linksboven, uit het boek Leopanther.

Ik heb het boek meteen gekocht.

Het werk van Wilkon heeft een prachtige sfeer, en mooie structuren, en een bedrieglijke eenvoud.

Daar kan -en wil- ik nog wat van opsteken!

Voor de Grand Finale van mijn mini-serie over klein drukwerk kan ik het natuurlijk alleen maar over het kleinste, fijnste drukwerk hebben: de postzegel.

Jammer dat het een uitstervende diersoort lijkt te zijn voordat ik er ooit een heb mogen tekenen!

Het staat al jaren op mijn wishlist. En ik heb ook wel eens een velletje van die doe-het-zelf-postzegels gemaakt die je bij post.nl kunt bestellen, maar dat is het toch niet echt.

Ik vraag ook altijd om een velletje mooie postzegels i.p.v. de saaie zegels op een rol.

En nu we het er toch over hebben wil ik ook een pleidooi houden voor echte post. Het zal wel een generatie-dingetje zijn, of valse romantiek, maar een echte envelop met een echte postzegel, handgeschreven natuurlijk, en dan daarin een goed gekozen kaart of (prehistorisch!) een brief, daar kan geen mailtje tegenop!

Mijn voorliefde voor klein drukwerk strekt zich ook uit tot verpakkingsmateriaal.

Op Italiaanse markten koop ik soms bij iedere kraam 1 ingepakte sinaasappel, voor het papiertje.

En zo bewaar ik ook vaak de zakjes waarin ik gekochte dingen meekrijg.

Liefst met onhandige reclameleuzen of tekeningen. En ook lucifer-doosjes kan ik niet weggooien.

Wees gerust, oude kranten etc. gaan gewoon in de papierbak, en ik vervuil nog niet.

Ik heb een grote liefde voor -en een flinke verzameling aan- klein drukwerk, zoals deze fruitpapiertjes.

De oude zijn meestal het mooist, maar in het buitenland vind ik nog wel eens hele fraaie.

Vooral Italiaanse citroenen en bloedsinaasappels zijn vaak mooi ingepakte cadeautjes.

Toen ik een aantal jaren geleden in de prachtige tuin Great Dixter was, kocht ik in de onvermijdelijke shop een (al even onvermijdelijke) theedoek met de afbeelding linksboven.

Als het een tekening zou zijn geweest, zou ik al jaloers zijn geweest op het geduld van degene die hem had gemaakt, maar het blijkt te gaan om een houtgravure van de hand van Sue Scullard, een Engelse kunstenares uit Kent.

Ik ben na een opleiding in lithografie en (droge naald-)etsen juist op zoek gegaan naar de snelste drukmethode die ik kon vinden! Ik heb altijd haast om het eindresultaat te kunnen zien.

Hoewel ik soms heerlijk in the zone kan zijn als ik aan het werk ben, hier zou ik helemaal gek van worden!

(PS: ik denk dat de rechterprent in Sissinghurst te koop is als theedoek)