Mary Cassatt (1844-1926) was een Amerikaanse kunstenares die in Parijs werkte. 

Cassatt kwam uit een gegoede familie, en ze volgde -aanvankelijk tegen de zin van haar vader- schilderlessen in Parijs waar ze uiteindelijk deel uitmaakte van de groep impressionisten..

Naar een academie kon je als vrouw niet in die tijd, dus volgde ze privé lessen, en werd al snel heel serieus genomen!

Ik vind haar kleuretsen (bovenste rij) heel bijzonder, ze hebben wel wat van Japanse houtsneden, 

Het was sowieso bijzonder voor een vrouw in die tijd om kunstenaar te zijn. 

Of ze door het vrouw-zijn zich moest beperken tot het onderwerp vrouwen en kinderen, of dat het puur haar belangstelling had is me niet duidelijk.

De eerste tekening die ik (op Pinterest) tegenkwam van de Russische kunstenaar Leonid Soyfertis was die met de overstekende kindertjes. Het onderschrift was in cyrillisch, net als bij de meeste andere die ik vond. Eigenlijk heb ik niet veel meer kunnen achterhalen dan zijn naam, en dat hij als illustrator en cartoonist werkzaam was of is.

Maar wat een lief werk! Met een vriendelijke welwillende blik bekijkt hij het Russische dagelijks leven. Ik zou wel al zijn tekeningen willen laten zien!

Er wordt nog hard gewerkt in deze hitte....

Stel dat ik fotograaf was geworden, dan had ik dit soort foto's willen kunnen maken.

Deze foto's zijn van de in Boedapest geboren fotograaf André Kertész, die in vooral Parijs en New York heeft gewerkt.

Ik houd van het hoge standpunt dat Kertész (1894-1985) vaak inneemt, en ik houd vooral erg van de schaduwen die hij gebruikt.

Ik mag in mijn tekeningen de figuren ook graag 'gronden' door ze een fijn schaduw mee te geven.

Het boek is al eens eerder aangeboden, maar nu verschijnt in november dan toch echt Lepelsnijder, het mooie nieuwe boek van Marjolijn Hof, waarvoor ik de illustraties maak.

Voor we vergeten hoe de wereld er uitziet als de zon niet schijnt:

dit is het werk van de Britse schilder Jack Simcock (1929-2012).

Simcock woonde en werkte bijna zijn hele leven in het plaatsje Mow Cop in Staffordshire, in de geïndustrialiseerde Midlands van Groot Brittanië.

Niet de meest pittoreske omgeving, zoveel is duidelijk.

Op alle schilderijen bestaat de natuur uit kale bomen en dood gras, maar toch was Mow Cop een prachtig onderwerp, met zijn donkere huizen en nat glimmende straten.

Op het grote wereld-plakboek Pinterest kwam ik deze week een prent tegen van de kunstenaar Martin Lewis (1881-1962)

De ets deed me in sfeer en techniek erg denken aan het prachtige boek 'The arrival' van Shaun Tan.

Lewis was weliswaar ook een Australiër, maar verhuisde in 1900 naar de VS, en werkte vooral in New York. Ik kwam ook wel wat landelijker scenes van hem tegen, maar zijn stadse landschappen zijn in de meerderheid, Zijn mensfiguren bewonen een wereld waarvan je niet helemaal zeker weet of die ze goed gezind is, ook weer net als in 'The arrival'. Ik ben benieuwd of Tan het werk van Lewis kende, toen hij het boek maakte.

Behalve de overbekende Carl Larsson zijn er natuurlijk nog talloze andere Zweedse schilders, zoals deze andere Carl, Carl Wilhelm Wilhelmson (1866-1926) .

Wilhelmson heeft mooie landschappen geschilderd, maar vooral prachtige mensen, zoals de puberig-verveelde meisjes hierboven (zijn dochters?) en de ernstige boerenmensen daaronder. 

Zijn werk is minder 'idyllisch' dan dat van Larsson, maar fantastisch mooi.

Vanwege het overlijden van Armando, als klein eerbetoon deze prent, die ik destijds in 2008 maakte na de brand in het toenmalige Armando Museum in Amersfoort.

Enige jalousie de métier is mij natuurlijk niet vreemd:

Zo kan ik absoluut geen vervoermiddelen kan tekenen. De wielen worden nooit rond, ik vergeet essentiële onderdelen, maar vooral worden ze ontzettend houterig en nooit overtuigend.

Jaren geleden moest ik voor een Belgische uitgever een klein boekje illustreren over een meisje dat een nieuwe fiets kreeg. 

Die fiets heb ik dus op elke illustratie zoveel mogelijk verstopt achter bomen, heggen, hekken en mensen.

Ik kijk dan ook altijd met grote bewondering naar de auto's, fietsen en zelfs landbouwmachines  die Philip Hopman (1961) tekent. Hoe krijgt hij het voor elkaar om die altijd overtuigend te laten overkomen, en ze ook nog een soort gezellige kneuterigheid mee te geven!! 

(ps: in de liedjesalmanak, lente en zomer heb ik per ongeluk wel een bus getekend waar ik nog steeds trots op ben)