Waslijnen zijn een grote liefde van me. Wat is er mooier dan zo'n rij -liefst witte- wapperende vormen in het groen? Bijna als tijdelijke architectuur.

Ik ben altijd nog van plan er eens een prent of schilderij van te maken, en ik ben niet de enige!

Hoewel ik het tot nu toe alleen heb gebruikt op het omslag en in ons prentenboek De vuurtoren.

Hierboven slechts een kleine greep uit de schone was die ik tegenkwam toen ik ging zoeken.

Weg met de wasdroger!

Van Dorothé Cras (kinderboekwinkel Utrecht) kreeg ik nog een foto opgestuurd van de uitreiking van de Woutertje Pieterse prijs, waar (bijna) alle genomineerden op staan.

Van links naar rechts: Alex de Wolf, Arend van Dam, Bart Moeyaert, Marjolijn Hof, ikzelf, winnaressen Kathleen Vereecken en Charlotte Peys (met daartussen net zichtbaar Gideon Samson),

Joren Joshua en iemand die de prijs aannam voor de afwezige Geert Vervaecke.

Nu ik daar zelf mee bezig ben, blijf ik nog even in de bloem- en plantstillevens hangen.

Deze zijn van de Britse kunstenares Olwyn Bowey (1936)

Bowey schildert ook landschappen, maar ik viel vooral voor haar prachtige stillevens met planten.

In de tuin zijn ze inmiddels uitgebloeid, maar hier nog vier keer sneeuwklokjes. Het laatste prentje, in sjabloondruk, is er een die ikzelf eerder dit jaar maakte.

(Door op de afbeelding te klikken kun je de namen van de andere makers natuurlijk ook zien)

Afgelopen donderdag werd in de Brakke Grond in Amsterdam de Woutertje Pieterse Prijs 2019 bekend gemaakt. 

Het boek Lepelsnijder van Marjolijn Hof, met illustraties van mijzelf, was een van de zes genomineerden.

We wonnen niet, maar het was een mooie, zorgvuldig georganiseerde bijeenkomst.

De W.P.P. ging naar het boek Alles komt goed, altijd van Kathleen Vereecken en Charlotte Peys.

Toen we vrijdagmiddag met de trein de Gotthard-tunnel uitkwamen, op weg van zonnig Bologna naar Basel, leek het landschap ineens op het schilderij linksboven.

Het schilderij is het werk van de Zwitserse kunstenaar Ernest Biéler (1863-1948). Rechtsboven een zelfportret van hem.

Biéler's werk is erg aantrekkelijk, hij schilderde als het ware in 'klare lijn'.

Daardoor doet het denken aan het werk van de Zweedse schilder Carl Larsson, ook door de mooie traditionele kleding van de figuren.

Het zal wel komen doordat het langzamerhand echt lente is geworden, ik wil de tuin in!

En ik wou dat ik een kas had voor de dagen dat het (nog) te koud is.

De prent van de kas in de oude Hortus in Utrecht, bovenste rij rechts, maakte ik een aantal jaar geleden.

Verder kassen van onder andere Bawden en Ravilious over wie ik al eens schreef.

Gistermiddag in het kunstmuseum Basel weer prachtige landschappen gezien van de schilder Ferdinand Hodler.

Ook bloemen blijven een universeel onderwerp.

De statig-flamboyante Amaryllis kwam ik bij heel veel kunstenaars tegen.

Terecht natuurlijk.

De eerste en laatste afbeelding zijn van mijzelf.

Na mijn blogje over stillevens-op-stoelen blijf ik nog even bij stillevens.

De schilderijen van Nathalie du Pasquier (Frankrijk 1957) hebben een enorme aantrekkingskracht op mij, die ik niet helemaal kan verklaren.

Toch een poging: het is verrassend dat ze zeer alledaagse, en vooral hedendaagse voorwerpen gebruikt voor haar stillevens; een flesje lijm, een plastic bakje, een oliespuit. En ze komen vaak ook nog meermalen terug op verschillende doeken.

De opstellingen hebben dezelfde kalmte als het werk van Morandi.

Du Pasquier heeft eerder gewerkt als ontwerper, en was een van de oprichters van Memphis, een  groep ontwerpers in Milaan.