Op het grote wereld-plakboek Pinterest kwam ik deze week een prent tegen van de kunstenaar Martin Lewis (1881-1962)

De ets deed me in sfeer en techniek erg denken aan het prachtige boek 'The arrival' van Shaun Tan.

Lewis was weliswaar ook een Australiër, maar verhuisde in 1900 naar de VS, en werkte vooral in New York. Ik kwam ook wel wat landelijker scenes van hem tegen, maar zijn stadse landschappen zijn in de meerderheid, Zijn mensfiguren bewonen een wereld waarvan je niet helemaal zeker weet of die ze goed gezind is, ook weer net als in 'The arrival'. Ik ben benieuwd of Tan het werk van Lewis kende, toen hij het boek maakte.

Behalve de overbekende Carl Larsson zijn er natuurlijk nog talloze andere Zweedse schilders, zoals deze andere Carl, Carl Wilhelm Wilhelmson (1866-1926) .

Wilhelmson heeft mooie landschappen geschilderd, maar vooral prachtige mensen, zoals de puberig-verveelde meisjes hierboven (zijn dochters?) en de ernstige boerenmensen daaronder. 

Zijn werk is minder 'idyllisch' dan dat van Larsson, maar fantastisch mooi.

Vanwege het overlijden van Armando, als klein eerbetoon deze prent, die ik destijds in 2008 maakte na de brand in het toenmalige Armando Museum in Amersfoort.

Enige jalousie de métier is mij natuurlijk niet vreemd:

Zo kan ik absoluut geen vervoermiddelen kan tekenen. De wielen worden nooit rond, ik vergeet essentiële onderdelen, maar vooral worden ze ontzettend houterig en nooit overtuigend.

Jaren geleden moest ik voor een Belgische uitgever een klein boekje illustreren over een meisje dat een nieuwe fiets kreeg. 

Die fiets heb ik dus op elke illustratie zoveel mogelijk verstopt achter bomen, heggen, hekken en mensen.

Ik kijk dan ook altijd met grote bewondering naar de auto's, fietsen en zelfs landbouwmachines  die Philip Hopman (1961) tekent. Hoe krijgt hij het voor elkaar om die altijd overtuigend te laten overkomen, en ze ook nog een soort gezellige kneuterigheid mee te geven!! 

(ps: in de liedjesalmanak, lente en zomer heb ik per ongeluk wel een bus getekend waar ik nog steeds trots op ben)

Het eerste schilderij dat ik kende van de Britse schilder Laura Knight (1877-1970) was het mooie, koele portret van Ethel Bartlett, linksboven.

Haar andere werk verraste me dan ook enorm: behalve zulke uitgewerkte, zeg maar 'nette' portretten maakte Knight ook fraaie landschappen en enigszins romantische schilderijen van zigeuners, arbeiders en circusartiesten. Een breed spectrum!

Het werk midden boven heet zelfportret. Hoe ze dat gedaan heeft weet ik niet. Naar een foto?

Het is in ieder geval prachtig.

NAAR HET NOORDEN van Koos Meinderts, op longlist van de Thea Beckmanprijs!

Of NAAR HET NOORDEN, geschreven door Koos Meinderts, en uitgegeven bij Uitgeverij Hoogland & Van Klaveren de shortlist haalt, valt nog te bezien, maar we zijn nu al blij met een plek op de longlist van de Thea Beckmanprijs. prijs voor het beste historische kinderboek.

Aan het eind van de zomer wordt bekend welke titels afvallen, in september wordt de winnaar bekend gemaakt.

De boeken op de longlist zijn: 

• Arend van Dam – De reis van Syntax Bosselman
• Harm de Jonge – Het bedorgeltje van Jakob Balck
• Hans Kuyper – Het geheim van de gifmengers
• Martine Letterie & Rick de Haas, Kinderen met een ster
• Inez van Loon, Anna’s grote reis
• Koos Meinderts, Naar het noorden
• Joost Swarte, En toen De Stijl
• Piet van der Waal, Keien van kolonisten
• Suzanne Wouda, Sabel

Ik ben lid van de Amersfoortse kunstenaarsvereniging De Ploegh, en ik heb nog nooit aandacht besteed aan onze illustere voorganger en bijna-naamgenoot, kunstenaarscollectief De Ploeg!

Daarom vandaag niet één schilder, maar een hele vereniging tegelijk.

Ik ga het werk van deze Groningse schilders van begin vorige eeuw steeds meer waarderen.

Vooral de grof geschilderde, kleurrijke landschappen spreken me aan.

Het werk is zo fris, dat de verf nog nat lijkt.

Op de website Hebban staat een mooie recensie van ons prentenboek De zee van meneer Max.

Lees het hier.

Het is de tweede keer dat ik een Mooie maandag besteed aan Edouard Vuillard (1868-1940) 

Sommige kunstenaars trekken je omdat hun werk verwant is aan je eigen werk, andere juist omdat ze zo totaal anders werken.

Vuillard blijft me trekken omdat ik zou willen dat mijn werk er op leek!

Ik vind het bijzonder aantrekkelijk dat je soms twee keer moet kijken omdat onderwerp en achtergrond even belangrijk lijken te zijn, door het gebruik van dezelfde kleuren en met dezelfde nadruk. Ook is het mooi dat hij vaak een tamelijk beperkt palet gebruikt, zoals in de zomers zonnige werken hierboven.