Je kunt bijna geen Engels tijdschrift openslaan, zonder werk tegen te komen van de in York wonende, veelzijdige kunstenaar Mark Hearld (1974).  Maar het verveelt me nog geen moment.

Zijn werk is een soort hedendaagse voortzetting van het werk van kunstenaars als Ravilious en Bawden, maar zijn liefde voor het werk van Picasso is ook terug te zien, vooral in aardewerk als hierboven.

Niet alleen maakt hij veel illustraties, boekomslagen en vrij werk, ook ontwerpt hij stoffen en behang, en dus aardewerk.

Vaak wordt hij in een adem genoemd met collega en vriendin Emily Sutton, maar zijn werk is voller, drukker, kleurrijker. 

Hij schildert en werkt in collage, met lagen beschilderd papier, maar ook in druktechnieken.

Waar Sutton haar inspiratie vooral haalt uit de door de mens gemaakte omgeving, vindt Hearld die vooral in de natuur.

Vorige week was ik met Koos in Berlijn, om werk te zien van de Duitse impressionist Max Liebermann (1847-1935).

We gaan voor het Gemeentemuseum in Den Haag en uitgeverij Leopold een prentenboek maken over zijn werk, het 19e boek in de mooie serie kunstboeken voor kinderen die zij uitgeven.

Volgend voorjaar verschijnt het tegelijk met de tentoonstelling van Liebermanns werk in het Gemeentemuseum.

Liebermann is heel veel in Nederland geweest, aan het strand maar ook in Amsterdam en Laren.

Het ging ons voornamelijk om het werk dat hij daar maakte, maar we bezochten ook zijn villa aan de Wannsee, nu een museum waar overigens ook een mooi doek Badende jongens hangt.

Om de villa ligt de prachtige gerestaureerde tuin, zie hierboven. Een ontzettend fijne plek.

En dan is het nu tijd om met het echte werk te beginnen!

De Schotse schilder James Cowie (1886-1956) gaf ook les. Eerst op een gewone school, later ook aan de kunstacademie in Glasgow.

Op veel van zijn portretten zijn leerlingen van hem te zien.

De tekeningen en aquarellen die hij als voorbereiding voor die portretten maakte, zijn ook weergaloos, zoals de jongen in het midden hierboven, en de twee meisjes rechtsboven.

Mijn favoriete schilderij van Cowie is het portret van de twee schoolmeisjes linksboven, met de blauwe 'lappen' op schoot.

Zijn het schorten, gaan ze die straks aantrekken voor de tekenles? Of is het hun handwerkje?

Ze zitten erbij alsof ze niet helemaal begrijpen wat er van ze wordt verwacht, een beetje ongemakkelijk. De vrouw met de gele handschoen daarentegen poseert zelfverzekerd.

Het was even aanpoten, maar om 4 uur, toen de kunstmarkt op de Maliebaan gisteren opende, hing alles -min of meer recht- aan de tentwanden.

De markt kan vandaag en morgen nog bezocht worden:

Nieuwe Kunstmarkt, Maliebaan Utrecht

zaterdag van 14.00 tot 22.00 uur

zondag van 14.00 tot 20.00 uur

Niet vergeten:

komend weekend vindt de Nieuwe Kunstmarkt plaats op de Maliebaan in Utrecht.

Kom langs!

De laatste tijd vallen me op Pinterest steeds vaker de foto's van de Belgische Magnum-fotograaf Harry Gruyaert op. 

Gruyaert werd in 1941 geboren in Antwerpen en is in de jaren 60 begonnen als fotograaf.

Sinds de jaren 80 werkt Gruyaert voor Magnum.

Waarom kende ik dit werk niet eerder? 

De foto's zijn schitterend, met een dramatische lichtval, een gloed als van een oude meester, en prachtige kleuren. 

Wat een genot.

Vandaag op de Uitmarkt ons boek Naar het noorden gesigneerd in de stand van uitgeverij Hoogland en Van Klaveren.

De Uitmarkt is weer terug langs het water voor de OBA, niet zo heel druk misschien, maar wel een fijne plek.

De illustraties van de Belgische Kaatje Vermeire (1981) zijn intrigerend.

Ze hebben realistische, bijna fotografische elementen maar een bijzondere, dromerige sfeer.

Hoe ze tot stand zijn gekomen intrigeert me ook zeer: ik weet dat er een etspers aan te pas komt, maar hoeveel er gedrukt is en hoeveel er later in wordt getekend en geschilderd is niet altijd makkelijk te bepalen.

Mooi werk, ambachtelijk en kunstzinnig.

De eerste keer dat ik in Wenen in het Leopold Museum kwam, liep ik in een van de zalen, in mijn herinnering ook nog eens boven aan een trap, tegen het portret linksboven aan: Meisje in rode jurk van de Oostenrijkse kunstenaar Ferdinand Andri (1871-1956).

Het is een schitterend portret, een niet per sé mooi meisje in een helrode jurk kijkt je geduldig aan.

Het schilderij lijkt bijna maar uit twee kleuren te bestaan, en het is vrij groot, het maakte een grote indruk.

Toen ik eerder dit jaar weer in Wenen was, verheugde ik me dan ook zeer op ons 'weerzien'. Maar het schilderij hing niet meer op zaal! En in de museumwinkel kon ik er ook geen afbeelding van vinden. De aardige mevrouw achter de kassa is toen het magazijn ingedoken en kwam terug met een doos ansichtkaarten, waarvan ik er toen maar een stapeltje heb aangeschaft.