Een van mijn meest favoriete illustratoren is Maurice Sendak (1928-2012), over wie ik al eerder een Mooie maandag schreef.

Sendak illustreerde kinderboeken, maar ook maakte hij  tekeningen bij verhalen van bijvoorbeeld Isaac Bashevis Singer en Tolstoy. 

Het is prachtig werk.

Wat me elke keer opvalt, is dat zijn figuren klein en gedrongen zijn, alsof zelfs de volwassenen eigenlijk grote kinderen zijn.

Net verschenen: Liedjes zonder grenzen, het tweede boek (+cd!) met 24 liedjes van over de hele wereld. Van Suriname tot Somalië, van Groot Brittannië tot Griekenland. 

Verschenen bij Uitgeverij Rubinstein, € 17,99.

Ik kan erg genieten van minutieus getekende illustraties die bomvol zitten met allerlei kleine details, maar wat is het toch prachtig als je in een helder beeld alles kan zeggen!

Iemand die dat zeker kan is de in Californië wonende Jeffrey Alan Love.

In Nederland is hij bekend van zijn illustraties bij de Noorse Mythen van Kevin Crossley Holland, waarvoor hij de Zilveren Penseel kreeg.

Zijn werk is grafisch, zwart met een steunkleur, meestal helder rood, en zijn beelden zijn ijzersterk.

Op zondagmiddag 12 januari opent de jaarlijkse expositie met de titel 'Grafiekmanifestatie' bij galerie De Ploegh.

Alle leden van De Ploegh, waaronder ikzelf, hebben grafiek (of andere 'multiples') gemaakt.

Deze 'prijsprenten' zijn te koop voor de speciale prijs van €133,-

Daarnaast is van alle leden ook ander werk te koop.

In mijn geval gaat het om twee landschappen, dit najaar gemaakt op Schiermonnikoog.

Galerie de Ploegh

Conincksstraat 58, Amersfoort

Opening zondag 12 januari om 15.00 uur.

Aan de kunstacademie in Utrecht studeerde ik destijds af met litho's en drogenaald etsen.

Beide technieken heb ik inmiddels achter me gelaten, ik ben er in wezen te ongeduldig voor.

Maar toen ik de drogenaald etsen van de Belgische kunstenaar Andreas Vanpoucke (1959) zag, kreeg ik toch een beetje heimwee naar de fijne fluwelige zwarte lijnen die je met deze techniek kunt krijgen.

Vanpoucke blijkt trouwens precies even oud als ik, en zat in dezelfde periode op de academie, maar dan in Gent.

Hoewel de zon hier zeer kleurrijk opkwam, en de lucht nu strak lichtblauw is, voel ik me vanmorgen toch aangetrokken tot de misschien wat sombere stadsgezichten van de Zweedse kunstenaar Mikael Kihlman (1953).

De etsen en droge naald etsen hebben iets tijdloos, waardoor de auto's en verkeersborden pas in tweede instantie opvallen.

Alles staat nog te gebeuren

In het land van nu of nooit.

Zwart op wit staat er geschreven:

Het jaar zal nieuwer zijn dan ooit.

Prent: Annette Fienieg, tekst: Koos Meinderts

Goed, een witte kerst gaat het ook dit jaar weer niet worden. 

Gelukkig zijn er dan altijd nog schilderijen.

Bijvoorbeeld die van Peter Brook (1927-2009) die in Yorkshire woonde en werkte, waar je nog wel eens flink ingesneeuwd kunt raken.

Zijn schilderijen laten niet de Winterwonderland-sneeuw zien, maar de gure, natte, sombere variant die het, ik moet het ondanks mijn romantische inborst toegeven, eigenlijk meestal is. 

Ik heb dit jaar na lange tijd met veel plezier het modeltekenen weer opgepakt.

Het is fijn om gewoon goed te kijken en te tekenen wat je ziet.

In januari verder!